24 juni 2015

Het ga je goed

Het duikt weer overal op in mijn socialemedianieuwtjes: “Het gaat je goed.” In dit geval gaat het meestal over Thé Lau, de pas overleden zanger van The Scene, en dat maakt het vreemd. Waarom? Omdat ‘het gaat je goed’ een vaststelling is, geen wens. Als je dat zegt tegen iemand die trouwt, of die een huis koopt, dan kan het er nog mee door. Ja, dan gaat het goed, want je neemt een belangrijke stap in je leven en je begint aan een nieuw hoofdstuk. Als je iets wilt wensen, moet je een andere werkwoordsvorm gebruiken. De subjonctief, heet dat, of in het Nederlands: de aanvoegende wijs. Zoals in ‘uw wil geschiede’, of ‘men weze gewaarschuwd’, dat met die ‘men’ erbij nog duidelijker maakt dat het over een stijve en ongewone constructie gaat.

Nee, met iemand die overleden is, gaat het niet goed. Je kunt hem of haar wel alle goeds toewensen, ook als je zelf niet in een hiernamaals gelooft. Dat is een geijkte vorm van afscheid nemen. Maar bij geijkte gewoonten horen geijkte formuleringen, dus: het ga je goed, Thé. En bedankt voor vele mooie herinneringen aan mijn jeugdjaren, voor heel veel ontroering, en voor de inspirerende energie die je het voorbije jaar nog had.